Dag16 Mount Robson, Jasper en de Rearguard Falls

Of het door het tijdverschil komt of door het gegeven dat we uitkijken op de hoogste berg van Canada en daarom bang zijn om iets van de schoonheid van Mount Robson te missen, we weten het niet, maar Astrid en ik zijn al om 07.30h wakker en om 08.00h zitten we beiden met een mok heerlijke koffie te genieten van het uitzicht vanaf ons balkonnetje. De weergoden zijn ons goed gezind want de felle ochtendzon beschijnt de ‘Robbie’ in alle hevigheid. De omstandigheden voor een foto zijn niet echt ideaal, ik ben een vergevorderde beginneling als fotograaf, maar het uitzicht dat we hebben is echt weergaloos.

We genieten een uur lang en dan wordt het tijd om gezamenlijk te ontbijten. We hebben vandaag een ‘rustdag’, voor zover je daarvan hier kunt spreken. Er is in de omgeving niet echt veel te doen, behalve prachtige (maar lange en zware) wandelingen te maken en aangezien Astrid (gelukkig voor het eerst deze vakantie en hopelijk voor het laatst) weer eens behoorlijk last heeft van haar rug, dus besluiten we maar alvast eens naar Jasper te rijden, want daar gaan we tenslotte morgen voor 4 dagen naartoe.

Jasper is een uurtje rijden naar het oosten over de “16” door een, hoe kan het hier anders, schitterend natuurgebied, langs de Fraser River, Moose Lake, langs de Miette River enz. Op deze highway mag een groot gedeelte 100km/h gereden worden dus in iets langer dan een uurtje zijn we in Jasper. We vinden al snel een plekje voor onze Ford Edge, behalve in de echt grote steden als Vancouver is het parkeren hier overal gratis (daar kunnen onze politici nog wat van leren ..) en we slenteren wat door Jasper. We hebben inmiddels Tim Hortons tot onze favoriete koffieleverancier gebombardeerd, ook al omdat die ongelooflijk lekkere donuts (met blueberry vulling) maakt en dat alles voor een prijs waar je bijna zelf geen koffie met gebak meer voor kunt maken.

We rijden nog wat rond en bezoeken ‘Lake Annette’ en het ernaast gelegen ‘Lake Edith’, leuke meertjes om te picknicken maar in schoonheid niets vergeleken met de bergmeren die we tot nu toe gezien hebben. Wel levert dit tochtje ons wel weer een ‘wildlife specimen’ op die we nog niet op ons lijstje hadden, de ‘elk’ of eland. Een viertal vrouwtjes van deze grote hertensoort staat onverstoord langs de kant van de bosweg te grazen. We leggen ze uiteraard vast op de foto.

We rijden terug naar Mount Robson, omdat het een lange brede weg is en we nog geen politie hebben gespot, mag junior ook eens haar rijkunsten aan pa en ma vertonen, ze heeft tenslotte al 3 maanden haar rijbewijs en de mogelijkheid om in zo’n heerlijke auto te rijden zal ze voorlopig niet krijgen. Svenja levert ons veilig af in onze hut met zicht op ‘Robbie’ .

Astrid en ik hebben nog een kleine wandeling in de buurt gepland, wij gaan een paar kilometer verderop de ‘Rearguard Falls trail’ nog even lopen. We hebben geen idee wat voor tocht het is maar als we ‘falls’ (waterval)  horen of lezen zijn we gefascineerd. We parkeren de auto op de parkeerplaats en dalen het pad af dat vanaf de parkeerplaats omlaag duikt. We vragen een koppel vriendelijke collega-toeristen die terugkeren naar de moeilijkheidsgraad van het tochtje en zij stellen ons gerust, we kunnen verder. We dalen verder door het bos af en het geluid van watergeweld wordt sterker. Even later zijn we bij de waterval. Ze is niet zo spectaculair als wat we eerder hier in de Rockies hebben gezien (maar 3 a 4 meter hoogteverschil), over de hele breedte van de ‘Fraser river’ is het natuurgeweld niet minder indrukwekkend.

Wat deze waterval zo speciaal maakt heeft te maken met de zalmen. Dit hoogteverschil in de rivier is de laatste hindernis die alleen de allersterkste ‘Chinook zalmen’ (en dat zijn echt reuzen)  kunnen nemen op hun weg naar de paaigronden. De ‘Rearguard Falls’ liggen zo’n 800 miles (meer dan 1250km) van de kust van de Stille Oceaan dus zover zwemmen de zalmen al stroomopwaarts voordat ze deze vreselijke hindernis nog moeten nemen. Een paar kilometer stroomopwaarts van de  ‘Rearguard Falls’ ligt een volgende (veel kleinere waterval) die de zalmen echter niet meer gebolwerkt krijgen. De waterval die wij aanschouwen is de allerlaatste hindernis die de zalmen (en dan nog alleen de allergrootsten en sterksten) in deze rivier kunnen nemen voordat ze paaien en sterven. Volgens Claudia van de ‘lodge’ moet dit een heel bijzonder spektakel zijn ieder najaar en dat willen we best geloven. Toch wel een apart gevoel dat wij deze laatste hindernis voor de zalmen hier hebben staan bekijken !

We keren terug naar onze digitaal ‘social media’ communicerende  dochter en besluiten de avond met een lekkere maaltijd om het kampvuur. Of het de sigaar van papa of de rook van het vuur is, de muggen zijn redelijk vredelievend. In onze blokhut woedt echter een andere strijd, wellicht muggen van een andere soort en veel meer vijandig.

Het geruis van de ‘Swift Current Creek’ ( en de ‘Molson Canadian’ en de ‘Cariboos Pale Ale’) en de gezonde berglucht en de wetenschap dat de grootste kolos van Canada over ons waakt, doet ons weer vredig inslapen …

We zijn weer een nachtje dichter bij een niet gewilde terugreis naar een land waar we heel misschien wel niet meer willen wonen…. (stemming : 2 tegen 1)