Dag15 van Golden over de Icefields Parkway naar Mount Robson

We zijn alle drie vroeg op, waarom weet ik niet maar het komt goed uit want we hebben een lange reis voor de boeg vandaag. Eindpunt van onze trip vandaag is Mount Robson, een afstand van meer dan 400km. Nu is dat normaal niet zo’n probleem maar gezien het feit dat de maximum snelheid op de Canadese highways voor het overgrote deel slechts 90km/h is (wel lekker relaxed rijden trouwens) en er onderweg zo ongelooflijk veel te zien is zal dit een lange dag worden. Het verkeer is hier trouwens een verademing t.o.v. NL. Hier geen bumperklevers, met lichten knipperende malloten of andere wegmisbruikers of verkeershufters. Als je voorganger toevallig wat langzamer rijdt dan jij, dan is dat jammer, kom je gewoon wat later op de plaats van bestemming, inhalen gebeurt op de daarvoor bestemde stroken die om de zoveel kilometer zijn aangelegd. De claxon dient eigenlijk nergens voor. In twee weken hebben welgeteld éen claxon gehoord, toen ik er bij het achteruitrijden per ongeluk zelf op duwde. Geen opgestoken middelvingers, wegwerpgebaren of hoofdschudden hier, alles relaxed.

Vanaf ons blokhutje in de bossen gaat het om 09.00h over de “95” oostwaarts richting Golden waar we bij Tim Hortons wat donuts en koffie voor onderweg kopen.  Op naar de “1” richting Lake Louise. Nu ligt Lake Louise net over de provinciegrens van Alberta en omdat (normaal) gesproken alles in Alberta goedkoper is vanwege de lagere belastingen in deze provincie ben ik van plan de driekwart lege tank in Alberta te vullen. Benzine kost hier trouwens zo’n €1,30-1,35 in B.C. en €1,10-1,15 in Alberta, de moeite waard dus om in Alberta te tanken. In Lake Louise zijn ze echter niet gek en hanteren ze gewoon B.C.-prijzen (British Columbia) terwijl het in Alberta ligt. Helaas dus, financieel plannetje mislukt want ik moet tanken want het zijn meer dan 230km tot Jasper (Alberta) en dan nog ruim 100km naar Mount Robson (weer B.C.).

De tank is vol en op gaat het naar de “93”, de op éen na beroemdste weg van Noord-Amerika (route 66 is denk ik bij de meesten meer bekend) maar verreweg de mooiste van het continent en misschien wel de mooiste van de hele wereld, de ‘Icefields Parkway’ tussen Lake Louise en Jasper. Deze weg is eigenlijk een aaneenschakeling van hoogtepunten. Iedere bocht levert een ander panorama, iedere invalshoek geeft andere kleurschakeringen aan beide kanten van de weg. Het is onmogelijk om overal te stoppen en om alles te zien dus ook hier moeten we weer keuzes maken want het is nog ver en lang naar Mount Robson. We stoppen na 34km vanaf Lake Louise even om een paar plaatjes te schieten van de Crowfoot Glacier, een van de vele gletsjers langs deze highway, waarover overigens, en dat maakt het rijden extra comfortabel, geen vrachtverkeer mag rijden. We laten Bow Lake letterlijk links liggen. Maar stoppen wel weer bij Peyto Lake, een meer dat bekend staat om de kleurverandering door het jaar heen. Die verandering zien we uiteraard vandaag niet maar het is wel mooi. De korte wandeling van de parkeerplaats naar het uitkijkpunt boven het meer is trouwens uniek op zich.

We zien prachtige planten en bloemen langs het wandelpad. De flora in de Rockies is uniek alleen al om zijn levenscyclus. We moeten ons realiseren dat dit gebied het grootste gedeelte van het jaar met sneeuw is bedekt en de vorstvrije periode maar zo’n drie maanden duurt. In die korte tijd moet de bloem dus uit zijn zaad ontkiemen, groeien en weer opnieuw bloeien om voor ‘nageslacht’ te zorgen. De kleurenpracht is schitterend.

We rijden verder en ik stop na 72km van Lake Louise bij Mistaya Canyon, geen idee wat dit is (de Lonely Planet van B.C. zegt hierover niks, misschien omdat dit Alberta is?), maar het klinkt spannend. Een bordje bij de parkeerplaats zegt dat het slechts 300m naar de canyon is maar dat het wel een extreem gevaarlijk pad is en het gevaar om te vallen groot. Klinkt veelbelovend ! De dames blijven in de auto en ik daal het steile pad af en het razende geluid van water wordt sterker. Beneden ontwaart zich een schouwspel dat ik (en ik blijf het herhalen realiseer ik me) nog niet vaak heb gezien. Het water van de Peyto River (van het meer waar we net waren) heeft zich hier in de afgelopen (honderd)duizenden jaren op een unieke manier door de rotsen gesneden. De kleuren zijn geweldig en het natuurgeweld indrukwekkend. Dit schouwspel mogen de dames niet missen, dus ik klauter terug naar boven en weet hen ervan te overtuigen om mee een kijkje beneden te gaan nemen. Ook zij zijn stil van dit wonder der natuur.

Verder gaat de tocht richting Jasper en voor de eerste keer vandaag (en niet voor het laatst) is er opwinding langs de kant van de weg, er doet zich weer een ‘Ursus americanus’ tegoed aan de heerlijke bessen. We weten inmiddels hoe we de zwarte beer goed op de foto moeten krijgen en een paar schitterende foto’s van deze knuffel (maar oh wat kunnen ze gevaarlijk zijn!) rijker gaat onze  tocht verder.

Ongeveer halverwege de Icefields Parkway hebben we bovenaan de ‘Sunwapta Pass’ een fenomenaal uitzicht op de weg waarlangs we net gekomen zijn. We rijden verder en het Columbia Icefield na zo’n 130 km vanaf Lake Louise komt in zicht. Dit beroemdste gedeelte van de Icefields Parkway omvat een aantal enorme gletsjers waarvan de Athabasca Glacier de grootste en bekendste is. Vandaag de dag is dit een toeristische attractie van jewelste. Er lopen en rijden meer toeristen over de gletsjer dan er over de rest van de weg rijden. Al deze mensen realiseren zich niet hoe slecht het met de gletsjer is gesteld. Wij met zijn allen zijn schuld (door de opwarming van de aarde) dat de gletsjer elk jaar (tientallen) meters korter wordt door smelt. Als dit tempo doorgaat maakt de generatie na ons (onze kinderen) wellicht nog mee dat dit miljoenen jaren oude natuurfenomeen, dat op plaatsen meer dan 300m dik is, verdwijnt. Een natuurramp die zijn weerga niet kent.

Vanaf het ‘Icefieds Centre’ rijden we omlaag de vallei richting Jasper in, het dal wordt breder en de bergen minder spectaculair. We zien een paar ‘Bighorn sheep’ (schaap met de grote hoorns) langs de kant van de weg; weer een diersoort die we nog niet eerder in het wilde hadden gezien.

Alle ‘must-see’s’ in de resterende 100km laten we links/rechts liggen want het is inmiddels ongeveer 16.00h. Hoewel, er wordt weer een zwarte beer gespot, dus we genieten weer van deze diersoort in zijn natuurlijke omgeving, die in deze tijd van het jaar zijn vetvoorraad voor de komende lange winter moet aanvullen. Ze zijn alleen gefocust op de bessenstruiken en trekken zich niks aan van alle toeristen die hen van zo dichtbij mogelijk willen zien. Het is werkelijk ongelooflijk hoe naïef  de gemiddelde mens is want als je ziet hoe dicht men dit eigenlijk levensgevaarlijke dier probeert te benaderen om maar zo mooi mogelijke plaatjes of filmpjes te schieten, dan kan alleen maar gesteld worden dat het overgrote deel van de toeristen idioten zijn. Ieder jaar worden er toeristen gedood omdat men voorbij gaat aan het feit dat men hier met roofdieren te maken heeft. Wij zijn gelukkig verstandig maar slagen er desondanks in deze fenomenale roofdieren goed te bekijken en op de foto vast te leggen.

We naderen Jasper en het ongelooflijk maar waar, weer loopt er een beer over de steile rotsen langs de weg, we kunnen ons geluk niet op, ditmaal is het een jonge ‘Ursus arctos horribilis’, een grizzly. Het prachtdier zorgt voor een complete verkeerschaos en weer proberen allerlei malloten het dier te benaderen als ware het een huisdier. Gelukkig heeft ook deze beer meer aandacht voor voedsel dan voor een lekker mensenwezen.

Jasper is bereikt en we zijn echt in de veronderstelling dat we vlakbij Mount Robson zijn; dat zijn we ook voor Canadese begrippen. De garmin (navigatie) wordt echter voor gek verklaard want hij beweert dat we nog 100km verder moeten. We twijfelen aan de moderne techniek maar helaas heeft hij gelijk. We worden over de “16” verder geleid richting Prince Rupert. Zover hoeven we gelukkig niet want deze stad ligt meer dan 400km verderop.

Een uur verder naderen we het ‘Mount Robson Information Centre’. Omdat het navigatiesysteem de aangegeven straat niet kent stoppen we hier en vragen naar de weg. Achter het info-gebouw is de mooiste berg zichtbaar die we ooit hebben gezien, een werkelijk angstaanjagende kolos van een onwaarschijnlijke schoonheid. Het blijkt de echte ‘Mount Robson’ te zijn, met 3954m de hoogste berg van Canada. Het grootste gedeelte van de tijd schijnt deze kolos in nevelen gehuld te zijn maar aangezien het onze ‘lucky day’ is toont hij zich in al zijn grootsheid aan ons.

We vragen de weg naar het dorp, dorp ? Mount Robson is welgeteld een tankstation, een souvenierswinkel, een café (geen kroeg maar een koffietent/restaurant) en het al genoemde informatiecentrum voor het ‘Mount Robson Provincial Park’.

Gelukkig is de ‘Swift Current Creek Road’ waar de ‘Mount Robson River Lodge’ ligt wel bekend en om 18.30h bereiken we onze eindbestemming. We zijn compleet in de war want we zijn weer een tijdzone gepasseerd, in dit gedeelte van Canada is het pas 17.30h. Claudia van de lodge ontvangt ons superhartelijk, wijst ons onze blokhut, die van alle gemakken is voorzien, en vraagt ons of we al boodschappen hebben gedaan. Niet dus, oeps! We waren immers in de veronderstelling dat we in het dorp nog wel wat konden krijgen. Een paar telefoontjes leren dat in het volgende dorp de winkels nog open zijn. Snel op weg dus. We hebben niet eens fatsoenlijk tijd om de omgeving eens goed in ons op te nemen.

Het volgende dorp blijkt 35km (!!) verderop te liggen. We hebben geen keus, dus op naar Valemount waar een supermarkt ligt en waar gelukkig nog een ‘liquor shop’ open is. Wat snak ik naar een koud biertje ! Er worden boodschappen gedaan voor het ontbijt van morgen en voor de barbecue van vanavond. Op de terugweg van Valemount gebeurt het haast onwaarschijnlijke, we zien weer een zwarte beer. Ditmaal is er slechts een andere auto die het schouwspel gadeslaat. We staan ditmaal dus echt eerste rang in het bekijken van deze beer. Uiteraard nemen we nu dus alle tijd, wat is dit fantastisch. Dit is onze 4^e beer op éen dag, wat willen we nog meer !

Uiteindelijk bereiken we na 70km (boodschappen doen !!) rijden, mét boodschappen, onze blokhut en kan de barbecue beginnen. We zien nu pas goed waar we terecht zijn gekomen. Vanuit onze hut kijken we uit op …. Mount Robson, dit is echt ongelooflijk. De berg is vrij van nevel of wolken en we genieten sprakeloos vanaf het bankje op het balkon van ons onderkomen van dit onovertrefbare uitzicht. Voor ons stroomt de ‘Swift Current Creek’ voorbij die een paar honderd meter stroomopwaarts uit een gletsjer ontstaat en die een van de vele voedingsstromen vormt voor de ‘Fraser River’, een van de bekendste zalm-rivieren van Canada. Daarachter het silhouet van Mount Robson, dit is echt een sprookje !! Het schemert echter al dus ik betwijfel of de echte schoonheid van de berg wel goed wordt weergegeven op de foto’s.

Het zal u niet zijn ontgaan dat we, zoals ik al eerder aangaf, vaak spreken in termen van schitterend, weergaloos, onovertroffen enz. Om dit land te beschrijven zijn echter geen andere termen mogelijk, dit is zóoooo mooi!

Oh ja, we hebben ook nog gebarbecued, het bier is zoals altijd voortreffelijk, vooral bij het kampvuur met uitzicht op Mount Robson en er is voor Svenja gelukkig Wifi, helaas voor ons, want daardoor worden we weer geconfronteerd met alle ellende en verschrikkelijke dingen (EU problemen, geweld, berovingen, moorden, W.A. en Maxima op onze kosten in Londen, de opkomst van de SP !…) in Nederland dat we hier eigenlijk helemaal niet meer weg willen. Canada heeft ons hart gestolen.

We vallen in een diepe slaap door het geruis van de ‘Swift Current Creek’ en de wetenschap dat Mount Robson over ons waakt …