Dag23 van Calgary naar huis

De vreselijkste dag van onze vakantie is aangebroken, we moeten naar huis. Normaal gesproken gaan we allemaal graag naar huis maar vandaag is de stemming bedrukt, we moeten dit fantastische land (hopelijk voorlopig maar voor even) vaarwel zeggen. Svenja is wat opgeluchter maar dat heeft andere oorzaken, binnen een dag mag zij haar vriendje eindelijk weer eens ‘duuje’…

We moeten voor 11.00h uitchecken maar ruim voor die tijd zijn onze spulletjes, en door de shopmania van gisteren zijn er dat veel meer dan 3 weken geleden, al in koffers en handbagage gestouwd. Omdat het opnieuw stralend weer is in Calgary wordt de Ford maar beladen en geparkeerd op een parkeerplaats naast het hotel en besluiten we nog even lekker een wandeling te maken door het nabijgelegen ‘Prince’s Island Park’. We drinken eerst een lekker cappuccino in een cafeetje aan de ‘Eau Claire Market’ met uitzicht op de historsche ‘Barley Mill’. Op de achtergrond live-muziek vanaf een manifestatie van de YMCA die proberen geld in te zamelen om de jeugd van de minder bedeelden uit de samenleving ook een houvast te bieden.

We lopen even door het park en mijmeren op de voetgangersbrug over de ‘Bow River’, inderdaad dezelfde rivier waarlangs we weken daarvoor ook gewandeld en gereden hebben en die dwars door Calgary stroomt en waarvan het water op weg is naar de duizenden kilometers verderop gelegen Hudson Baai.

We kunnen onze draai niet echt vinden en besluiten maar op weg te gaan naar het vliegveld. Omdat het zondag is en er bovendien een lang weekend aan de gang is (en het dus lijkt alsof de meeste ‘Calgarians’ elders vertoeven) is het ongelooflijk rustig op de weg en zijn we binnen een kwartier op ‘Calgary International Airport’ (YCC). Vanwege de rust gaat ook het inleveren van de Ford supersnel en zijn we al rond 12.00h gereed om in te checken, onze vlucht gaat pas om 15.20h (lokale tijd). De koffers verdwijnen uit zicht in een onzichtbare wirwar; altijd weer verbazingwekkend dat je koffer (gelukkig in de meeste gevallen) altijd weer opduikt aan de andere kant van de wereld.

Er wordt nog wat rondgekeken, nog wat kleine souveniers gekocht van de resterende dollars, en we nemen maar plaats in de lounge. Bij een hapje en een drankje wordt het laatste nieuws uit de wereld geabsorbeerd. Vanuit de lounge hebben een prachtig overzicht over het vliegveld, de omringende stadswijken in de heuvels rondom het vliegveld en de skyline van downtown in de verte. De laatste reisverhalen worden gecomponeerd en herinneringen van de laatste 3 weken opgehaald.

Om 13.15h zien we de vertrouwde blauwe kleuren van de KLM verschijnen, hetzelfde toestel moet ons 2 uur later over bijna 8000km door de lucht terugbrengen naar Schiphol. Om 14.45h gaan we maar aan boord (‘boarden’) van de ‘Airbus A330-200 Radhuspladsen – København’ en krijgen we van de gezagvoerder persoonlijk wat vluchtdetails; het zal een rustige vlucht worden, die hij verwacht binnen geplande aankomsttijd te kunnen afronden en die ongeveer acht uur en een kwartier zal duren. Het kan een bijzondere vlucht worden in die zin dat, ondanks dat we door de nacht vliegen (althans wat de tijd betreft), we misschien helemaal geen nacht (donker) zullen meemaken. Een vreemde gedachte en misschien moeilijk te bevatten.

Precies volgens schema kiest de Airbus het luchtruim en zien we het land waarop we in drie weken verliefd zijn geworden onder ons kleiner worden. De vlucht verloopt als in een roes, onze gedachten blijven in Canada maar de realiteit van Nederland nadert.

De verdere vlucht verloopt zonder problemen, op wat kleine turbulenties na. Landing, bagage ophalen, auto terugzoeken op de immense parkeerplaats en de terugreis naar Wijlre gaan ook vrij soepeltjes en om 11.15h maandagochtend ploffen de koffers neer in ons appartement.

De verscheidene ‘Inukshuks’ die we onderweg gezien hebben, hebben hun mystieke en symbolische taak vervuld. Een Inukshuk, letterlijk vertaald : lijkend op een mens, is een opeenstapeling van stenen, zoals gezegd in de vorm van een mens waarvan de langste van beide armen in die richting wijst waarin het verstandigst is te gaan. Als symbool van vriendschap en als herinnering aan het feit dat iedereen van elkaar afhankelijk is hebben deze oude Inuit-symbolen ons gedurende meer dan 3 weken steeds de goede kant opgestuurd.

Na (inclusief de reis van en naar Schiphol) bijna 5000 autokilometers (!!) zijn we weer thuis, hoewel thuis ……?

Op de bank moeten we steeds denken aan de magische woorden van onze goede vriendin Ria, die ons zo fantastisch heeft begeleid vooraf aan en gedeeltelijk tijdens deze reis :

‘never say goodbye, just say : till we meet again …’