Dag19 Jasper en de Sunwapta Falls

We worden lui hier in Jasper of zouden we gewoon moe zijn na een tot nu toe onvergetelijke maar behoorlijk vermoeiende vakantie. Het kan ook gewoon zijn dat de Canadese goudgele rakkers ons zo goed smaken dat het al vandaag is voordat we het merken. Het kan ook zijn dat we al zo gewend zijn aan het leven in een (luxe) blokhut dat we niet meer beter weten. Wat de reden ook is, we weten het niet maar feit is dat we voor ons doen ’s ochtends wel heel laat wakker worden. Omdat we, eveneens tegen onze gewoontes is, ook nog eens hongerig zijn als we wakker worden, duurt het hier in Jasper heel lang voor we op pad zijn; uiteraard is dat niet erg want na bijna drie weken Canada mag alles wel in een lagere versnelling.

Eerst natuurlijk weer even bij Tim H. voorbij voor koffie en donuts, het klinkt afgezaagd (is het misschien ook, maar bij Tim schenken ze echt voortreffelijke en goedkope koffie met heerlijke donuts en muffins. Gezien de toeloop en niet alleen van de ‘locals’ zijn heel wat meer mensen die mening toegedaan. “Tim Horton is OK, stemming 3:0”.

Vandaag staat een bezoekje aan de ‘Sunwapta Falls’ op het programma. ‘Falls’ zijn zoals bekend watervallen en daarvan zijn er hier nogal wat. De meeste zijn mooi en spectaculair, ze zijn in ieder geval allemaal anders en laten we eerlijk zijn, water dat van grote hoogte omlaag dondert (zoals de Takakkaw Falls) of zich met geweld door een engte in de rivier moet persen (zoals de Athabasca Falls) of gewoon over de volle breedte van de rivier van een minder groot hoogteverschil omlaag valt (Rearguard Falls) het is en blijft een wonder dat het geweld nooit stopt (24h per dag en bijna het hele jaar door want sommige watervallen zijn hier in de winter bevroren en geven dan een net zo spectaculair beeld).

De ‘Sunwapta Falls’ liggen ongeveer 55km van Jasper langs de Icefields Parkway richting Lake Louise. We nemen vanuit Jasper weer de “93A’’, de binnendoor weg dus, en hopen zo nog wat wildlife te spotten. Svenja bestuurt de ‘Edge’ zodat ik op de uitkijk kan en zal dat de rest van de dag vakkundig doen. Kan ik ook eens vrij om me heen kijken en alle moois rustig aanschouwen. Helaas laten de beesten het op de heenweg in ieder geval afweten want we arriveren bij de ‘Athabasca Falls’, waar de “93A” aansluit op de “93”, de hoofdweg dus, en we hebben geen wild gezien. We rijden een stuk naar het zuiden en komen na een uurtje rijden, sinds we in Jasper vertrokken zijn, bij de ‘Sunwapta Falls’ aan. Eerst moeten we bij de ‘Sunwapta Lodge’ nog even rechtsaf en dan een paar honderd meter verder de parkeerplaats op. De ‘Lodge’ is weer een van de toppunten van massatoerisme. ‘In the middle of nowhere’ een lodge, een restaurant, een souvenirswinkel en heel veel toeristen die deze waterval bezoeken omdat hij binnen loopafstand van de hoofdweg ligt en bijna vanaf de parkeerplaats van de bus te zien is. Gelukkig hebben wij een aantal pareltjes mogen bezoeken die nog niet ten onder zijn gegaan aan de commercie, ‘lucky us’.

Zoals gezegd is de ’Sunwapta Falls’ wel mooi in zijn natuurlijke vorm, maar hoeft alle commerciële zooi van ons niet zo. Er zijn echter veel mooiere, en veel minder bekende plekjes in de Rockies, die 55km enkele reis rijden zouden rechtvaardigen.

We rijden de “93 nog wat verder in de richting van Lake Louise om te proberen nog wat leuks te ontdekken; we hebben geen gedetailleerde kaart van de Icefields Parkway dus we rijden op goed geluk. Nou is dat niet zo erg want deze weg en het omliggende landschap zijn echt onovertroffen en iedere seconde verandert alles. Omdat de inhoud van de benzinetank een kritische waarde nadert maken we linksomkeert en keren terug richting Jasper. Een leuke tussenstop is ‘Honeymoon Lake’, een hartstikke leuk klein blauw meertje waarlangs het leuk wandelen is. Even later wordt er wild gespot langs de hoofdweg, een grote zwarte beer is nog net zichtbaar voor hij in het struikgewas verdwijnt, nummer 11 !

Een tip aan iedereen die ooit van plan is om hier te komen : gewoon elke weg die niet is afgesloten inrijden en kijken waar je uitkomt ! Overal loeren verrassingen, landschap, verrassende uitzichten en vooral heel mooie flora en fauna.

Bij de ‘Athabasca Falls’ slaan we weer linksaf over de “93A”, de rust en de wilde natuur in. Onze keuze wordt beloond. Er zit een grote grizzly rechts van ons in het struikgewas. Natuurlijk zijn er in een mum van tijd een hoop toeschouwers, want ook op een rustige weg komen in 10 minuten wel een aantal auto’s langs die uiteraard allemaal stoppen als er beren te zien zijn. Zoals al vaker verteld grenst het gedrag van de meesten aan waanzin. Dit grizzly-exemplaar is echt groot en (bijna)iedereen loopt gewoon door de berm, weg van de bescherming van de auto.

Ik weet niet hoe maar binnen de kortste keren dat er zich volk verzamelt om beren te bekijken duiken zogenaamde ‘park wardens’ (parkwachters) op. Het is echt waanzinnig te gek hoe deze gasten met hun vak bezig zijn, altijd vriendelijk, altijd bereid om vragen te beantwoorden, heel kundig, maar vooral het enthousiasme waarmee ze hun taken uitvoeren. Ondanks waarschuwingen om terug in de auto’s te kruipen blijven een aantal toeristen de waaghals uithangen en dus maakt de wachter met een paar losse flodders en een aantal schreeuwen een einde aan het schouwspel; de beer verdwijnt en gelukkig (of moeten we zeggen helaas ..) is er weer geen malloot gewond geraakt. Ook vanuit de auto zijn prachtige foto’s en filmpjes te maken waarbij de wetten en regels van de parken gewoon gerespecteerd worden. We zullen maar denken : sommigen leren het nooit! Dit was beer nummer 12, een aantal waar we trots op mogen zijn, als we de reisverslagen van veel van onze voorgangers mogen geloven.

We zijn terug in onze blokhut en moeten nog wat boodschappen doen, we zijn hongerig van weer een mooie dag. We slenteren wat door een van de twee grote winkelstraten van Jasper, worden naar binnen getrokken bij onze ‘huis-liquor store’ (meer dan 150 soorten bier, de meesten echter heel prijzig want geïmporteerd, maar voor ons zijn de brouwsels van de Canadians zelf meer dan goed genoeg, wat een lekker bier !!!), we moesten trouwens gewoon naar binnen want ons voorraadje was al weer eens op, en bezoeken een van de twee supermarkten. Zij die menen dat boodschappen in Nederland duur zijn moeten nooit naar Canada komen. Ondanks de (relatief goede) dollarkoers is het nog altijd naar schatting zo’n 20-40% duurder dan bij ons. Dat heeft niets met seizoen of toerisme te maken maar is gewoon de markt. Alleen vlees is goedkoop, voor de rest is alles duurder, althans datgene dat wij op vakantie nodig hebben, grofweg vlees, groente, fruit, brood, broodbeleg en drank (zowel bier, koffie, sap, fris …). Bovendien is het verneukeratieve dat alle prijzen bruto-prijzen zijn ( in alle winkels, restaurants, benzinestations, ook de overnachtingen in hotels, lodges, B&B’s e.d. eigenlijk alles waar ze iets verkopen) waar bij de kassa nog een belasting bovenop komt. Gelukkig is dat in Alberta aanzienlijk minder (iets van 6-8%) dan in B.C. (ongeveer 15-16%).

We hebben weer een barbecuetje gepland, ook de spulletjes daarvoor ingeslagen maar voor we “thuis” zijn slaat het wolkendek weer eens potdicht en regent het behoorlijk en de vooruitzichten zijn niet best voor de rest van vandaag. Astrid kookt dus maar overdekt, smaakt trouwens minimaal net zo goed.

Het is bovendien flink afgekoeld, de temperatuur is gezakt onder de 10 °C en aangezien we een prachtige open haard hebben willen we sfeer creeëren. Daartoe moet ik eerst echter hout hakken, er is een gigantische hoop ruwhout in een uithoek van het resort aanwezig, wel even zelf klein hakken. Daartoe moet ik eerste een ‘waiver’ invullen, een vrijwaringsbewijs waardoor ik geen claim zal kunnen indienen als ik ledematen beschadig met het vlijmscherpe stuk staal.

Weldra snort de haard vredig, wordt het aangenaam warm (eigenlijk gewoon heet maar dat doet afbreuk aan de sfeer ..) en vliegt de avond alweer voorbij. Het einde komt in zicht, bah ….