Dag20 Jasper en opnieuw Maligne Lake

Onze laatste dag in Jasper en omdat de tocht eergisteren naar Maligne Lake niet geheel volgens de (draai)boek-scenarios was verlopen zijn we van plan de bijna 50km naar Maligne Lake opnieuw te maken.  De tocht ernaartoe is sowieso een schitterende route dus kwaad kan het zeker niet en om alvast een tipje van de sluier op te lichten zou dit een “bere-goede” keuze blijken.

Voorzien van koffie en donuts van Tim H. vertrekken we rond het middaguur. We maken eerste een ommetje naar twee mooie meren in de heuvels boven het dorpje, Patricia Lake en Pyramid Lake, hele mooie meren, maar zoals eigenlijk iedere dag hier in Jasper werkt het weer weer eens niet mee, het is koud en het waait fors en de dreiging van een fikse regenbui is altijd aanwezig. Nu wandelen we graag een stukje, maar we zijn zekere geen geoefende ‘trail-gangers’ en zeer zeker niet professioneel genoeg geëquipeerd om aan de wisselende weersomstandigheden weerstand te kunnen bieden. Kort gezegd : we hebben eigenlijk geen zin om zeiknat door de modder te baggeren ook al is het landschap nog zo mooi. We maken dus een paar plaatjes bij beide meren en gaan dan voor de mooie weg naar Maligne Lake.

We zijn de gelijknamige Road net opgereden, Svenja heeft het stuur van de Ford weer overgenomen (zij blij want ze vindt het geweldig om auto te rijden en ik blij want ik kan mijn blik meer naast dan op de weg richten) of er is al commotie, auto’s langs de kant van de weg en druk gesticulerende en fotograferende toeristen betekent altijd ‘wildlife’. En ja hoor, er is weer een zwarte beer bezig met het plunderen van een bessenstruik. Leuk als je ziet hoe behendig ze de kleine besjes met hun grote snuit van de struik plukken en met wat voor snelheid. Ze moeten ook wel snel zijn want geleerden hebben eens uitgerekend dat een volwassen exemplaar per dag wel 250.000 van die heerlijke vruchtjes nodig heeft. Probeer ze maar eens op te sporen, te plukken en ook nog op te eten; dat moet wel snel gebeuren.

Na de show van beer I (nummer 13 in totaal) vandaag rijden we verder en net voorbij Maligne Canyon, waar we vandaag niet stoppen, is het weer raak, weer een zwarte beer. We krijgen er niet genoeg van, iedere keer is het weer uniek en leuk, het gaat gewoon nooit vervelen. Nummer 14 wordt voor altijd (als de techniek ons in de toekomst tenminste niet in de steek gaat laten) in nullen en enen (digitaal dus) vastgelegd op foto en uiteraard ook video (mooi speeltje, die Nikon D5100).

De lucht zit inmiddels weer potdicht, het regent dat het giet maar toch genieten we van het aan ons voorbijtrekkende landschap. De tocht gaat voor het grootste gedeelte langs de ‘Maligne River’ die vanuit het gelijknamige meer, via ‘Medicine Lake’ omlaag stroom naar ‘Maligne Canyon’ en tenslotte uitmondt in de ‘Athabasca River’. Het is een prachtige snelstromende rivier met tal van stroomversnellingen, watervalletjes en diverse andere stroompjes die erin uitkomen. Eigenlijk zouden we achter iedere bocht wel kunnen stoppen om iets op foto vast te leggen maar dat is gewoon onmogelijk anders zouden we een week over de route doen.

Waar we wel altijd voor stoppen is voor wild, beer nummer 3 van vandaag is gesignaleerd en weer maakt de Nikon overuren om het gevecht van deze relatief jonge beer met een rot stuk hout vast te leggen. We hebben al eerder gezien dat ze niet alleen bessen eten, maar ook echt kunnen genieten van termieten (denken we ..)  die in rotte boomstammen zitten. Zoals altijd (en gelukkig maar voor de altijd aanwezige onvoorzichtige toeschouwers) heeft de beer alleen aandacht voor voedsel en niet voor de mens. Wat een dag !

We rijden weer verder en op een gegeven moment vindt ik het riviertje zo mooi dat ik een paar foto’s wil maken. Voor ik het weet staat de weg vol met geparkeerde auto’s, iedereen natuurlijk denken dat er wat te zien is, en ik had blijkbaar gelijk want ondanks dat er geen beesten te zien zijn, maakt iedereen enthousiast plaatjes van het riviertje. Had ik blijkbaar toch goed oog voor het mooie…

We laten Medicine Lake rechts liggen en genieten van de prachtige bergen die het meer aan de linkerkant flankeren (als je richting Maligne Lake rijdt). Ze zijn zo apart van structuur, ik heb zoiets in ieder geval nog nooit gezien. Zoals eergisteren gezegd, is het net alsof er grote platen graniet over elkaar gelegd zijn en dat de bergen zo zijn opgebouwd. Wat ook apart is dat de schuinte blijkbaar zo steil is dat er haast geen vegetatie op kan groeien.

Wat niet meewerkt is het weer, veelal is het asgrauw en donker en valt er veel regen, dan weer klaart het op en schijnt de zon weer en ziet de Rocky-wereld om ons heen er opeens heel anders uit. Helaas is dat zo en is het niet anders. Veel van de foto’s van de laatste dagen zullen dus een donkere hemel laten zien. Ook mooi, maar anders, laten we het daar maar op houden.

Bij Maligne Lake aangekomen blijkt het steenkoud te zijn (zo’n 6 a 7 °C) dus de beide dames hebben niet echt trek in een wandelingetje. Ik wel, want ik ben geprikkeld door de Lonely Planet dat dit een uiterst fotogeniek meer moet zijn wat ik eergisteren niet heb kunnen ontdekken. IK besluit en wandeling langs de rechterkant van het meer te maken en zowaar als ik begin schijnt de zon volop, waarschijnlijk niet voor lang maar genieten zolang het kan ..

Het meer is inderdaad prachtig maar het wandelpad (over louter boomwortels) is hartstikke modderig van de overvloedige regenval en dus spekglad. Ik zie een rare vogel, een jong beest dat waarschijnlijk zijn moeder (voorlopig) kwijt is. Hij kan (nog) niet vliegen want hij gaat niet op de vlucht voor me en lijkt doodsbang. Aan de poten te zien lijkt het op een kip (fazant, patrijsachtige ??) maar in deze omgeving. Ik weet het niet maar maak wel een mooie foto en loop nog wat verder en schiet nog wat mooie plaatjes als de donder in de verte weer een naderend onweer aankondigt. Wijselijk keer ik maar terug naar de auto, toch ff lekker gewandeld en de LP had gelijk : Maligne Lake is een heel mooi meer maar je moet verder langs het meer dan de parkeerplaats of het bootshuis.

De terugreis verloopt opnieuw in wisselende weersomstandigheden, felle regen afgewisseld met zonneschijn en of het zo moet zijn, tijdens de opklaringen vertonen zich de beren opnieuw. Dit is trouwens zuiver toeval want van een regenbuitje meer of minder hebben zij echt geen last. Wij wel, maar tijdens de opklaringen vertonen zich nog twee zwarte beren aan ons. 5 van deze prachtige beesten op éen dag (al 17 in totaal, waanzinnig !!) wat willen we nog meer ?

We sluiten deze prachtige dag (het weer even uitgezonderd) af met een heerlijke maal bij ‘Tonquin Steakhouse’, een prima keuze want de bediening is supervriendelijk (waar niet in Canada trouwens ?) en de steaks en de prime-rib zijn subliem als ook de ‘chocolate-toffee’ die Astrid als toetje nog (helaas) probeert  te verorberen.

Nog éen nachtje in de Rockies, snik snik !!